Truus en het mysterie van het paard
In aanloop naar de overdracht van de KBO- vlaggen aan museum ’t Oude Slot duiken we in de archieven om meer te weten te komen over ‘de vlag met het paard’. Wanneer zou die gemaakt zijn en door wie?
Gelukkig kunnen we rekenen op het geheugen van Corry Coolegem. Na enkele dagen nadenken, weet ze het weer: Truus Derks Camps heeft de vlag gemaakt. Helaas overleden maar zoon Henk woont in de buurt.
Intussen heb ik de oude Rustverstoorders vanaf 2008 ontvangen en met deze naam in het achterhoofd ga ik op zoek. In de editie van april/mei 2008 beschrijft Truus dat ze gehuldigd is. Ze schrijft: ‘Ook vond ik het leuk dat de vlag zo mooi opgehangen was, want heel veel mensen hoorden nou dat ik die tien jaar geleden gemaakt heb. Onze dochter Dorothé heeft het ontwerp gemaakt’. We moeten dus iets verder terug in de tijd om meer over de herkomst te weten.
De volgende stap is daarom met Anny naar de archiefkast in ’t Patronaat. We vinden de bestuursnotulen vanaf 2000. Dat zou dus misschien te laat zijn als Truus haar herinnering in 2008 juist is. Maar ik heb geluk. In de notulen van de vergadering van 10 januari 2000 lees ik dat het vaandelontwerp van Truus Derks zeer positief wordt beoordeeld door het bestuur. ‘Het is sierlijk van vorm met heldere frisse kleuren, in één woord een prachtig ontwerp’.
We vinden ook nog oudere verenigingsbladen. Het oudste boekje dat aanwezig is, stamt uit 1994 en het tweede boekje in dat jaar is gemaakt door…jawel: Truus Derks. Een bezige bij dus.
Ik blader nog even door en kom terecht bij de Rustverstoorder van maart/april 2000, hier staat het verslag van de jaarvergadering en ook hier schrijft Truus weer enthousiast over de vlag, die daar voor het eerst te bewonderen is.
Ze schrijft dat ze het ontwerp gebaseerd is op een afbeelding van St. Willibrord te paard, die ze ontvangen heeft van pastor de Kort. Verder schrijft ze ‘ik heb het met veel zorg en liefde gemaakt voor onze KBO. Hopelijk mag deze vlag nog lang het gezicht van onze groep betekenen’.
Vervolgens staat te lezen dat de vlag zal worden ingezegend tijdens een Heilige Mis in de St. Willibrorduskerk op 1 juli 2000.
Truus krijgt gelijk voor wat betreft het gezicht van de KBO. Het ontwerp wordt gebruikt op kaartjes die uitgegeven worden bij feestelijke gelegenheden, maar ook troost bieden bij ziekte en overlijden. De vlag is aanwezig bij lief en leed van de vereniging.
Intussen is Dorothé Derks opgespoord en zij heeft zelfs nog de afbeelding. Zij vertelt hoe zij dit kleine zwart wit plaatje voor haar moeder vergrootte en de kleuren uitkoos voor het ontwerp.
Rechts het oude plaatje dat de basis vormde voor de vlag
Met haar moeder gaat ze op zoek naar geschikte stof, die vast geweven is om mooie applicaties te kunnen maken, daarnaast is het van belang dat de kleuren natuurlijk en kleurvast zijn en mooi blijven. Ze komen uit bij wolvilt, dat niet rafelt en kleurecht is. Uiteindelijk krijgen ze Kvadrat reststukken Divina wolvilt. Hiermee gaat Truus aan de slag.
Maar hoe zit het nou met het plaatje, dat pastor de Kort aan Truus gaf?
Het is een afbeelding van St. Willibrord; misschien dat het kerkarchief uitkomst kan bieden. Dus Jan Bressers bellen, want die heeft jarenlang dit archief uitgezocht.
Jan weet me te vertellen dat het een logo is dat ter gelegenheid van het herdenkingsjaar 1989-1990 van St. Willibrord op een boekje heeft gestaan. Het is een fraai gestileerde uitbeelding van het ruiter-standbeeld, St. Willibrord te paard, met een Fries kerkje in zijn rechterhand (zie foto rechts).
Het ruiterstandbeeld dat gemaakt is door Albert Termote is te vinden op het Janskerkhof in Utrecht.
En zo kennen we dan eindelijk het verhaal van ’t paard.
En het verhaal van Truus? Dat wordt steeds duidelijker naarmate we meer Rustverstoorders lezen en de kinderen spreken.
Hieronder een korte samenvatting.
Truus Camps werd in 1926 geboren in Wellerlooi (Noord-Limburg). Na de lagere school gaat ze naar de modevakschool in Venlo en behaalt in 1944 in Rotterdam haar diploma als costumière. Tijdens de 2e wereldoorlog dwingen de Duitsers het gezin te evacueren. Via een omweg komen ze terecht in Friesland waar ze tot het einde van de oorlog verblijven, daarna keren ze terug naar Limburg.
In de Rustverstoorder van april/mei 2010 beschrijft Truus haar ervaringen in de oorlog.
In 1950 trouwt ze met Matthieu (‘Jeu’) Derks en verhuist ze naar Oostrum bij Venray. Jeu heeft een textiel brevet, dus veel kennis van stoffen. Op de fiets gaat hij ermee bij de boeren langs om te verkopen. Als men zijn stof koopt, knipt Truus er gratis een patroon uit.
De zaken gaan goed en al snel starten ze een klein winkeltje, dat steeds verder wordt uitgebreid. In 1965 is het uitgegroeid tot een volwaardige interieurwinkel.
Het echtpaar krijgt 8 kinderen, 4 dochters en 4 zonen. (zie foto)
Als de kinderen uitwaaien over Nederland, besluiten ze begin jaren ‘90 ook te verhuizen naar Veldhoven, waar enkele kinderen zijn neergestreken. Zo kunnen ze meer tijd doorbrengen met de kleinkinderen.
Truus meldt zich dan al snel bij de KBO, waar ze samen met vriendin Mien van Grinsven-van Happen in het bestuur komt. Van 1994 tot 2004 stelt Truus de voorloper van de Rustverstoorder samen. Ongeveer 60 boekjes! Een hele prestatie. Daarnaast coördineert ze de bodes en bezoekt de zieken. In 2004 besluit ze te stoppen.
In de Jaarvergadering op 31 maart 2004 wordt ze gehuldigd met een zilveren speld van KBO Brabant en een speciaal voor haar gemaakt beeldje. In de Rustverstoorder van mei/juni 2004 schrijft ze een enthousiast verhaal over dit bijzondere moment voor haar.
Foto’s van deze gelegenheid zijn te vinden op onze website.
U herkent er vast en zeker een aantal (oud) KBO leden op.
Truus schrijft ook ‘‘Maar ik wil niet echt weg bij onze KBO! Daar is het mij te dierbaar voor geworden. Zieken bezoeken, met de vlag aanwezig zijn als laatste groet….’
Maar de vereniging kan Truus ook niet missen. In de zomer van 2006 wordt er alweer een beroep op haar gedaan. De redactie van de Rustverstoorder heeft het te druk en Truus wordt gevraagd ‘even’ te helpen. Het duurt echter tot 2008 voordat er een vervanger gevonden wordt in de persoon van Corry Coolegem.
Tijdens de jaarvergadering op 28 februari 2008 wordt Truus dan opnieuw in de bloemetjes gezet en krijgt ze de zilveren Gemeentelijke Onderscheiding opgespeld door wethouder Pieter Venema van de gemeente Veldhoven.
Ook hiervan maakt ze een bloemrijk verslag in de Rustverstoorder van april/mei 2008. En daarmee is mijn verhaal weer rond, want hiermee begon de zoektocht naar een bijzondere vlag en een zeer gewaardeerd lid van onze vereniging.
Truus sterft op 26 augustus 2014 en leeft voort in de harten van iedereen die haar kende. Zij is nu ook blijvend verbonden aan de historie van onze vereniging door middel van een bijzonder vlag die bewaard wordt in museum ’t Oude Slot in Zeelst. Met een warme glimlach lees ik nogmaals de woorden van Truus uit 2000: ‘Hopelijk mag deze vlag nog lang het gezicht van onze groep betekenen’.
Mieke Hurkx